Wednesday, December 24, 2014

نظریه‌ی جدید فیزیکِ پیدایش حیات

ترجمه‌ از: A New Physics Theory of Life (این ترجمه‌ی همه‌ی مقاله نیست)
چرا حیات وجود دارد؟
فرضیه‌های عمومی پیدایش حیات را به این شکل شرح می‌دهند که سوپ اولیه مورد اصابت رعد و برق‌های متناوب قرار گرفته است و با خوش‌شانسی فراوان مولکول‌های اولیه‌ی حیات شکل گرفته است. اما اگر نظریه‌ی جدید درست باشد، پیدایش حیات پدیده‌ای شانسی نبوده است. در عوض، بنا به گفته‌ی کسی که این ایده را مطرح کرده است، مبدا و فرگشت حیات از قوانین اولیه‌ی طبیعت است و "به همان اندازه غیرشگفت‌انگیز است که سنگی از تپه‌ای میافتد".
از دیدگاه فیزیک، تفاوت اساسی یک موجود زنده با توده‌ی درهم ریخته‌ی کربنِ غیر زنده در این است که اولی بهتر می‌تواند انرژی را از محیط اطراف بگیرد و به شکل گرما آن را تلف کند. جِرِمی انگلند 31، استادیار در انستیتو تکنولوژیِ ماساچوست فرمولی را به دست آورده که به اعتقاد او این پدیده را شرح می‌دهد. این فرمول که از یافته‌های فیزیکی به دست آمده است؛ نشان می‌دهد وقتی گروهی از اتم‌ها که با حمام گرمی (مثلاً اقیانوس) احاطه شده باشند توسط منبعی از انرژی (مثلاً خورشید یا سوخت شیمیایی) رانده می‌شوند، معمولاً ساختار خود را به گونه‌ای بازسازی می‌کنند تا بتوانند به تدریج انرژی بیشتری را هدر بدهند. یعنی در شرایط خاص ماده برای به دست آوردن ویژگی‌های متناسب با حیات متوقف نمی‌شود.

انگلند می‌گوید "اگر شما توده‌ای اتفاقی از اتم‌های متفاوت داشته باشید که به مدت زمان کافی به آن نور بتابانید، خیلی عجیب نیست که گیاهی به دست آورید"

نظریه‌ی انگلند جایگزینِ نظریه‌ی فرگشت (تکامل) داروین نیست، بلکه برعکس بر آن استوار است. نظریه‌ی فرگشت داروین به خوبی توصیفی در سطح ژن و جمعیت به دست می‌دهد. انگلند اضافه می‌کند "من به هیچ وجه نمی‌گویم که نظریه‌ی داروین غلط است، بالعکس می‌گویم که از دیدِ فیزیک، فرگشتِ داروین حالت خاصی از پدیده‌ی عمومی‌تری است."

Saturday, November 15, 2014

سفر دانشمندان روسی به قعر حفره‌ی مرموز

ترجمه‌ای از
Scientists Have Climbed To The Bottom Of The Mysterious Siberian Crater


در تابستان گذشته دانشمندان روسی حفره‌ای به عمق 260 فوت (80 متر) در سیبری کشف کردند. تعدادی از زمین‌شناسان روسی به قعر این حفره‌ی مرموز رفتند تا با نمونه‌برداری و گرفتن عکس‌های شگفت‌انگیز، در مورد نحوه‌ی پیدایش این حفره اطلاعات بیشتری کسب کنند. اوایل این هفته (تاریخ این مقاله 14 نوامبر 2014 است) گروهی از دانشمندان به قعر حفره‌ای  رفتند که به تازگی در شبه جزیره‌ی یامال در شمال روسیه به وجود آمده است.  این دانشمندان امیدوارند که به نتایجی برسند که توضیح دهد این حفره و سایر پدیده‌های مشابه چگونه شکل گرفته‌اند.
 
یک نظریه در مورد پیدایش حفره این است که گازهای هیدارته باعث بروز انفجار زیر زمینی شده است. گازهای هیدراته مشابه آب یخ بسته‌ای است که مولکول‌های گاز -منجمله متان- در آن گرفتار شده باشد. این گازهای هیدراته در لایه‌های یخ زده‌ی زمین، مشابه شمال سیبری، یافت می‌شود. همچنین در برخی نقاط دنیا در اعماق اقیانوس نیز گازهای هیدراته وجود دارد.

 توضیح دیگری برای شکل گیری این حفره وجود دارد به نام پینگو یا هیدرولَکولیت- قطعه‌ای یخ که روی تپه‌ای کوچک در منطقه‌ی قطبی شکل می‌گیرد. سرانجام وقتی که این یخ ذوب می‌شود، حفره‌ای از خود باقی می‌گذارد. کاملاً ممکن است که در آینده حفره‌هایی مشابه این در آینده پدید آید که علت آن گرم شدن زمین است.

دانشمندان از وسایل کوهنوردی استفاده کردند تا به قعر این حفره برسند که دریاچه‌ای یخ بسته در ارتفاع 10.5 متری زیر سطح است. دانشمندان این فصل را برای کاوش انتخاب کرده اند که زمین سفت باشد. قیف حفره حدود 16 متر عمق دارد. تخمین زده می شود که عمق دریاچه 10 متر باشد، ولی ممکن است که عمیق‌تر باشد.

ولادیمیر پوشکارف، مدیر عملیات می‌گوید: "ما تمام اندازه‌گیری‌ها و تحقیقات‌مان را انجام داده‌ایم. بعد از این که دانشمندان داده‌های به دست آمده را تحلیل کردند می‌توان به نتیجه رسید."

رادیولوکیشن در عمق 200 متری مشخص کرده که نمونه‌هایی از سنگ، یخ ، گاز و هوا وجود دارد. قدم بعدی پردازش داده‌های جمع‌آوری شده است. همچنین در برنامه دارند که عکس‌های ماهواره‌ای گرفته شده از سطح زمین -از دهه 80 میلادی تا به حال- را با هم مقایسه کنند، تا ببینند چنین حفره‌های وجود داشته یا دارند.

Thursday, September 18, 2014

کوچکترین کهکشانی که ناسا پیدا کرده

 
آژانس تلسکوپ فضایی هابل اعلام کرده است  که یکی از کوچکترین کهکشانهایی را کشف کرده اند که تا به حال مشاهده شده است، با سیاه چالهی عظیمی در هستهاش.
 
 
 
می گویند چیزهای بزرگ در بسته بندیهای کوچک میآید. درستی این مَثَل با این کشف ستاره شناسان به اثبات میرسد: "یک سیاه چالهی غول آسا که در مرکز یک کهکشان بسیار کوچک مخفی شده است.
 
ناسا روز چهارشنبه اعلام کرده است که ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل کهکشان کوتولهای را با قطر حدود 300 سال نوری کشف کرده اند که 140 میلیون ستاره را در خود جا داده است. که حدود پانصد برابر کوچکتر از کهکشان راه شیری است.
 
هستهی این کهکشان سیاه چالهای است که ناسا آن را "اًبَر جرم" یا "هیولا" نامیده است که جرمی 5 برابر بیشتر از جرم سیاه چالهی واقع در مرکز کهکشانِ راه شیریِ ما دارد. کهکشان کوتوله به کهکشانی اطلاق میشود که بخش کوچکی از صدها میلیارد ستارهی کهکشان راه شیری را داشته باشد.
 
اگر بخواهیم چگالی این کهکشان تازه کشف شده را با کهکشان راه شیری مقایسه کنیم، ناسا مثالیمی زند که اگر در شب هنگام از روی زمین به آسمان نگاه کنیم، حدود 4000 هزار ستاره میتوانیم تشخیص دهیم، در حالی که اگر کسی درون این کهکشان به آسمان نگاه کند، میلیونها ستاره خواهد دید.
 
به گفتهی ناسا، این کشف اخیر نشان میدهد که ممکن است کهکشانهایِ چگال بسیار زیادی در کائنات پراکنده باشند که دارای سیاه چالهی عظیمی باشند. در همین حال سازمان فضایی اعلام کرده است که این کشف میتواند به این معنی باشد که کهکشانهای کوتولهای مثل M60-UCD1 ممکن است بقایای یک کهکشان بزرگتر باشند که در اثر رویداد مهیبی؛ مثلاً برخورد کهکشانی؛ از هم پاشیده است.
 
آنیل سِث، ستاره شناس دانشگاه یوتا که سرپرستی مطالعهی این کهکشان تازه کشف شده را بر عهده دارد؛ می گوید "ما راه دیگری نمیدانیم که چگونه میتوانیم سیاه چالهای به این عظمت را در کهکشانی به این کوچکی جا دهیم.